Δεκαετία 1940 – 50. Στη Πάφο ήταν διορισμένοι δυο δικαστές, ένας Ελληνοκύπριος και ένας Τουρκοκύπριος που επέβαλλαν τις ποινές κατά το δοκούν, κυρίως όταν οι υποθέσεις ήταν συνηθισμένες και απλές. Ήταν εποχές που ο νόμος δεν μπορούσε να επιβληθεί με τη σημερινή ευκολία, γι αυτό πολλοί κάτοικοι κυρίως ένεκα της μεγάλης φτώχειας που μάστιζε τον τόπο, επιδίδονταν σε ενέργειες και επαγγέλματα που θεωρούνταν παράνομα από την τότε Αποικιοκρατική Αγγλική κυβέρνηση της Κύπρου. Ένα καλό επάγγελμα, αλλά παράνομο που ετιμωρείτο αυστηρά, ήταν το ψάρεμα με δυναμίτη.
Ένας καπάτσος παράνομος αλιέας αλλά πολύ επιτήδειος και επιδέξιος, ήταν ο Χαράλαμπος Λεωνίδα Σιαμμάς άλλως Χαμπής Μαύρος. Κατάφερνε να έχει τα μέσα και τις απαιτούμενες διασυνδέσεις με τους εκάστοτε αστυνόμους και δικαστές, ώστε εκμεταλλευόμενος τη σχέση αυτή, επί καθημερινής βάσεως όποτε το επέτρεπε ο καιρός και η θάλασσα, εκστράτευε κυρίως στην περιοχή του Κοτσιά και του Ακάμα και παραφυλάσσοντας όταν περνούσαν αλάγια ψαριών, τους έριχνε τον δυναμίτη.
Από τις πολλές φορές, μια φορά πιάστηκε από την αστυνομία επ αυτοφώρω να ρίχνει το δυναμίτη. Τον συνέλαβαν, τον πήραν στον αστυνομικό σταθμό και ακολούθως στο δικαστήριο για να δικαστεί. Για καλή του τύχη ο δικαστής που θα τον δίκαζε ήταν ο Τούρκος Χουλουσής που ήταν στενός του φίλος, αφού πολύ ταχτικά από τις ψαριές που ψάρευε, αρκετές ποσότητες κατέληγαν πεσκέσι στο τραπέσι του.
Εκείνον τον καιρό οι δικαστές δίκαζαν όπως ήθελαν, δεν έδιναν λογαριασμό, ακόμα και για το θεαθήναι δεν τηρούσαν τα προσχήματα. Έτσι και σε αυτή την περίπτωση, ο Χουλουσή εφέντης δικαστής ήθελε να αθωώσει τον φίλο του. Ρωτά τον εισαγγελέα τι έκαμε ο κατηγορούμενος, και αυτός παρουσιάζει σαν τεκμήριο ένα δυναμίτη τυλιγμένο με σπάγγους απαγγέλλωντας του την κατηγορία,
-Κύριε δικαστά, τον συλλάβαμε επ αυτοφώρω στην άκρη της θάλασσας να παραφυλάει με το δυναμίτη στο χέρι.
-Περιπαίζεις δικαστή πε, με σπάγγους πιάνει ψάρι;
λέει ο δικαστής.
-Κύριε δικαστή, πανω έχει καψούλι, φυτίλι και σπίρτο, και με αυτή τη σπιριθκιά ανάβει και παίζει,
του εξηγεί ο εισαγγελέας.
Θυμωμένος ο δικαστής τον διατάσσει
-Έξω πε, θέλεις να ανατινάξεις δικαστήριο στον αέρα;
και γυρνωντας στον κατηγορούμενο του λέει,
-Ατε Χαμπή, πήαιννε στη δουλειά σου και μη ξανακάμεις, γιατί Χουλουσής πέψει σε φυλακή.
Οι τσίγγοι
Εκείνο τον καιρό ήταν δύσκολες οι εποχές και ο πληθυσμός δυσπραγούσε ευρισκόμενος υπό οικονομικής ανέχειας.
Υπό αυτές τις συνθήκες, τρεις νεαροί από τη Χλώρακα, ο Χαμπής ο Μαύρος, ο Κωστής του Οξεία και ο Ττοουλιάς του Κολόιδου, μια νύχτα αποπειράθηκαν να κλέψουν τσίγκους από τις αποθήκες. Ήθελαν να τους χρησιμοποιήσουν για να κατασκευάσουν κάους του αλακαθτιού (Οι κάοι ήταν τσίγγινοι κάδοι που γυρίζοντας το αλακάτι τους βουτούσε στο νερό στο βάθος του πηγαδιού και ύστερα τους ανέβαζε πάνω στην επιφάνεια όπου άδειαζαν, και τανά πάλι). Δυστυχώς γι αυτούς, δυο έφιπποι αστυνομικοί που περιπολούσαν τους έπιασαν στα πράσα και τους συνέλαβαν. Τους κατηγόρησαν και τους παρουσίασαν στο Δικαστήριο. Για καλή τους τύχη, ένας από τους γονιούς των νεαρών, ήξερε προσωπικά τον Δικαστή Χουλουσή, έτσι λίγο πριν την δίκη, πήγε και τον βρήκε έξω από το παλιό νοσοκομείο Πάφου, όπου κάτω από τις αρτυματιές που υπήρχαν εκεί, καθόταν στην σκιά τους και απολάμβανε τον καφέ του από το παρακείμενο καφενείο. Του εξήγησε την κατάσταση, και του ζήτησε να φανεί επιεικής.
Μέσα στο δικαστήριο, αφού άκουσε τις κατηγορίες από τον εισαγγελέα, απεφάνθηκε ότι ήσαν αθώοι οι νεαροί, και αναλύοντας την απόφαση του, είπε:
-Τι έκαμαν πε, τα κοπελλούθκια, έκλεψαν τσίγγους από στρατόπεδο να κάμουν κάους; Εγιώ ξέρω με τσίγγους κάμνουσιν υπόστεγα, κάμνουσιν σπίθκια, όϊ κάους του αλακαθκιού άτε πέ λαλείς κύριε εισαγγελέα. Άτε κοπελλούθκια, παένετε σπίθκια σας, τσιαί μέν εξανακάμετε, γιατί Χουλουσής πέψει σας φυλακή.
